We zijn intussen anderhalve week verder en ik word niet meer bestookt. Ik word niet meer seksueel lastig gevallen, zeg maar.
Ik ben sinds een week opgenomen in het ziekenhuis en slaap dus niet in mijn eigen bed.
Elke avond, als ik slapen ga, nemen twee handen mijn voeten vast. Ik voel dat maar zie het niet. Die handen knijpen, masseren mijn voeten. Nogal hardhandig! Ik voel hoe nagels over mijn voetzool krassen en er een nagel op mijn voet wordt geplaatst, zich steeds harder in mijn voetzool drukt, ik voel de fysieke pijn. Ik zie niets aan mijn voet gebeuren.
In een andere dimensie voel ik het echter wel. Ik vóel dat er aan het voeteinde van mijn bed wordt geschud. Hard geschud.. Heel hard geschud!
Zelfs met mijn ogen open voel hoe mijn bed overhelt naar links en dan naar rechts. Zo gaat dat een tijdje door.
Ik vóel hele andere dingen dan ik zie. Net alsof dat wat ik voel zich in een andere dimensie afspeelt. Hoe dan ook vang ik er een glimp van op door dingen uit die dimensie werkelijk aan te voelen.
Ik voel dan hoe mijn bed langs weerszijden wordt vastgepakt en hoe ze in volle vaart, eerst dóór het deurgat en dan door het ziekenhuis met me rondrijden, heel snel! Tot ik in slaap val.
Ik ben er immers van overtuigd dat hetgeen ik aanvoel, een fractie is van wat er zich in die andere dimensie afspeelt. Die dimensie gebeurt hier, in wat ook ónze leefwereld is, in een wereld die wij normaliter niet kunnen waarnemen. Gewoon, onder ons.