Hoihoi!
Het zou best wel eens een lang verhaal kunnen worden... Maar ik wil het toch echt even kwijt, ik ben het onderhand zo zat... :\
In september ben ik begonnen aan de opleiding orthopedagogie. In december begon het me vaagjes door te dringen dat het toch niet geheel mijn ding was. Het was iig niet wat ik er van verwacht had. Ik wil heel graag mensen helpen om terug in de maatschappij te komen. Orthopedagogie richt zich eigenlijk net op mensen die niet meer in de maatschappij "kunnen" komen... Dat is helemaal niet wat ik wilde. Ik wil mensen helpen verbeteren, helpen hun weg te vinden... Dus ik ben gaan praten met de sociale dienst van de school uit. Ik heb toen 's woensdags een mailtje gestuurd en had meteen dezelfde avond een mail terug en kon vrijdag langs gaan. Goed, vrijdag gaan praten en ook over mijn klas. Er is nl iets fout gelopen dankzij een klasgenoot. Ik wil hier via PB wel vertellen wat precies, maar liefst niet openbaar op het forum gezien het niet alleen mij betreft maar ook mijn gezin.
Niet iedereen hoeft het zomaar te kunnen opzoeken zeg maar.
Ze hadden me toen beloofd dat ze mijn leerkracht van coaching zouden aanspreken (eigenlijk degene die ons zogenaamd "begeleid" in ons studietraject) en zij zou me verder helpen.
Echter hoorde ik daar maar niets van (nog steeds niets van gehoord) en ik besloot mijn examens maar af te wachten. Het contact met mijn klas was op dit moment eigenlijk 0,0... Maar ik kan vrij goed mijn plan trekken en als mensen me ten onrechte op een dergelijke manier behandelen, trek ik me er ook bitter weinig van aan. Dus ik deed wat ik moest doen, niets meer, niets minder. Examens vielen eigenlijk best goed mee, beter dan verwacht. Dús ik besloot mijn stageperiode af te wachten. Als mijn examens mee vielen, zou mijn stage misschien ook wel meevallen? Want wat nu als ik stopte en bleek dat ik mijn "roeping" zou missen.
Goed, stageperiode kwam er eindelijk aan, de opleiding begon me meer en meer te irriteren maar we hielden vol. Medisch onderzoek (met dat venijnige tubercelose onderzoek) gedaan en eindelijk op weg naar stage! Ook daar begon ik niet met volle moed aan maar wat moet, dat moet.
Ondanks dat ik echt ontzettend veel geleerd heb van mijn stage, van de mensen daar, was het voor mij na een week al duidelijk: dit is het absoluut niet! Ik heb dit ook in de tweede week met mijn stagementor besproken en zij had hiervoor alle begrip. Ze vertelde me dat ze me een goede opvoeder zag worden máár dat als ik het niet graag deed, ik onder geen enkele voorwaarde mezelf moest dwingen dit te doen. Dat ik mezelf niet mocht vastzetten en mijn hele leven een job doen die ik niet super graag deed. Bovendien leven met de spijt van "had ik maar..." Dit heeft me nog meer aan het denken gezet... Ze had gewoon gelijk. Wat als ik na tien jaar denk "had ik potverdorie maar wat anders gedaan!" Ik ben terwijl ik nog met stage bezig was beginnen zoeken naar andere opleidingen die ik eventueel kon doen. Uiteindelijk had ik twee weken geleden bingo. Na lang nadenken en bespreken met mijn vriend leek maatschappelijk werk me eerder iets wat bij me zou passen. Het is dan wel meer recht (waar ik niet zo goed in ben) maar meer bedoelt om mensen die verloren gelopen zijn in hun zoektocht naar een plekje in de maatschappij weer op pad te helpen. Dát is wat ik wilde! En daar heb ik me dus vergist....
Je wilt echt niet weten hoe vaak ik heb zitten huilen sinds december tot nu. Ik ben zelfs een totaal andere persoon geworden (en dat valt niet alleen mij op, maar ook mijn vriend, moeder, beste vriendin enz) omdat ik steeds maar bezig ben met die opleiding. Dat ik het niet meer wil maar dat ik gewoon even geen uitweg meer zag. Ik dacht die eindelijk gevonden te hebben en die nacht heb ik de hele nacht samen met mijn vriend liggen lachen in bed
Ik was zo ontzettend vrolijk en opgelucht. Helaas is die bui al lang verdwenen... Ik ben al twee weken aan het proberen om een afspraak te krijgen met de sociale dienst. Ik mag nl niet stoppen vanwege de studiebeurs die terugbetaald moet worden. Echter had ik van een ex-klasgenoot vernomen dat hij ook niets had moeten terugbetalen van de studiebeurs ondanks dat hij eigenlijk al vlak na de examens gestopt was. Dus voor mij moet dat zeker mogelijk zijn maar ze mailen gewoon NIET terug!
Ik word er echt helemaal gefrustreerd van, ik wil weten waar ik aan toe ben en natuurlijk mijn klasgenoten ook! We doen groepswerken die we brengen op examen en natuurlijk is de docent mijn groepsgenoten aan het pushen waardoor zij boos worden op mij :') (voor zover ze dat niet al waren) terwijl ik gewoon wil kunnen stoppen.... Ik wil dit helemaal niet meer... Waarom moet het in vredesnaam zo moeilijk zijn om gewoon een half uurtje van hun tijd vrij te krijgen? Ze hebben zelfs niet de tijd om me terug te mailen?
Maandag bel ik even... Van mijn part geven ze mijn antwoord via telefoon. Ik hoef geen gesprek meer over al dan niet stoppen, mijn besluit staat vast. Ik weet wat ik wil. Ik moet nu alleen nog weten hoe ik dat kan uitvoeren..... Ik heb potverdorie al genoeg aan mijn hoofd zonder een stel debielen dat de "antwoorden" knop niet vind....
Auteur
Topic: Mag ik het even kwijt? Frustraties ivm stoppen met opleiding (gelezen 5604 keer)
