Ik droom eigenlijk al jaren dat ik vooral oude klasgenoten en vroegere vriendinnen om me heen heb. Ik bevind me in gezelschap van mensen. Ik zit in de klas, net als toen, of ben bijvoorbeeld op de kermis met hun.

Waar ik veel nachtmerries over heb gehad, heel af en toe nog, is het huis waar we vroeger hebben gewoond, waar ik ben opgegroeid. We zijn daar op een vervelende manier weg gegaan, er was geen andere keus dan te verhuizen om weer wat rust te krijgen. In die nachtmerries ga ik het huis binnen en schreeuw en huil ik dat ik eindelijk thuis ben.

Wat betekenen deze dromen?

Dan zal ik er denk ik mee moeten leren leven en als ik mijn leven wat meer op orde krijg hoop ik wel dat de vermoeidheid iets minder word.

Ik ben best wel een negatief denkend persoon, maar heb in mijn leven ook al veel meegemaakt. Ik kan soms moeilijk mijn gevoel en emoties uiten en de juiste woorden vinden. Daarom staat er wel eens iets wat zoals je zegt opmerkelijk is. Omdat ik het dan op dat moment niet anders kan verwoorden.
Ik heb altijd zoveel mogelijk mijn gevoel en emoties onderdrukt, probeer dat tegenwoordig niet meer te doen, maar het gaat automatisch. Ik heb me dit aangeleerd om mezelf te beschermen. En ook om geen verdriet te hoeven voelen, ik mis sommige overleden familieleden best wel erg. Als ik wel een gevoel heb is dat meestal negatief, zoals angst en onrust. Daarom zet ik meestal mijn gevoel uit. Is ook weer een rare zin, maar ik noem dit echt zo.

Als je voor jezelf al een vraag op papier zet, waarin je zet hoe voel ik me in deze situatie en waar zit ik mee, en denk ik dat dit verband kan houden met een vorig leven, en hoe zou het dan eventueel kunnen zitten.
En je schrijft volgens je gevoel het antwoord op deze vraag, dan zul je uit bepaalde woorden de lading kunnen halen.
Ook aan de manier van vragen die je hier gesteld hebt, kun je de opmerkelijkste en meest geladen woorden eruit op pikken en daar ligt vaak het antwoord in. Niet perse wat je schrijft, maar de woorden die het meest opmerkelijk zijn.

Dit zal ik eens gaan doen.

En dat je schrijft als kind had ik al een soort van moeite. Dit vind ik ook een opmerkelijke bewoording. Niet dat hij niet normaal is, maar wel eruit springend als zijnde daar is iets mee.

Ik snap helemaal dat je dat een opmerkelijke bewoording vind, maar ik kon het op dat moment even niet anders verwoorden. Het is meer onverklaarbare spanning, afstandelijkheid en een ongemakkelijk gevoel dat ik als kind voelde bij mannen. Wat ik in de loop der jaren heb gemerkt is dat ik geen problemen met mannen ondervind als ze op afstand blijven, zodra er lichamelijk contact is (bijvoorbeeld fysiotherapie) dan komen er gevoelens (alweer angst en spanning) naar boven die van mij weg mogen blijven 
Maar ik vind het fijn dat ik de oorzaak eindelijk weet.

Ik leg altijd een edelsteen onder mijn hoofdkussen, een rozekwarts, bergkristal, amethist, tijgeroog of labradoriet. Net wat ik op dat moment denk nodig te hebben  Alleen overdag draag ik geen edelsteen, maar ik zal er eens een gaan uitzoeken.

Zou het kunnen helpen een edelsteen bij me te dragen om negatieve energie zoveel mogelijk weg te houden? En 's nachts ook een vlakbij me neer te leggen?
Ik heb al ongeveer 5 jaar last van vermoeidheid en heb dagen dat ik niet vooruit te branden ben. Ik sta 's morgens bijna nooit uitgerust op ondanks dat ik wel voldoende slaap. Negatieve gedachten zijn aanwezig en onrust en gespannenheid ook. Ik eet gezond en sport en wandel regelmatig.
Dat je zegt dat ik uit balans ben verbaast me niets.

Over dat trauma heb ik nagedacht, het komt niet door mijn ex, dat weet ik zeker. Hij is niet over mijn grenzen heengegaan.
Als kind had ik al een soort van moeite, weet niet zo goed hoe ik dit moet verwoorden, met sommige mannelijke familieleden en vaders van vriendinnetjes. En ik heb nooit geweten en gesnapt hoe dat kon, vind het fijn dat ik nu weet dat dat door het trauma uit een vorig leven komt.

Toch heb ik eigenlijk nog wat vragen.
Waar ik de laatste jaren veel meer last van heb gekregen is angsten. Ik ben voor veel dingen bang geworden waar ik vroeger nooit bang voor ben geweest. Ik ben snel gespannen en onrustig en heb veel lichamelijke klachten (vaak ziek, pijn, heel erg moe). Ook krijg ik een schuldgevoel en vind het zeer onprettig als iemand me aanraakt, vooral mannen. Waar komen mijn angsten en lichamelijke klachten vandaan en waarom/waardoor reageer ik zo heftig op aanraking?

Ik weet niet echt goed wat ik in een vriendschap zoek, bij mij is het altijd zo geweest dat mensen komen en gaan. Heb wat moeite om me open te stellen naar mensen omdat iemand mij in het verleden heeft laten vallen en het is een paar keer gebeurd dat ik dacht dat de ander mij ook als vriendin zag en bleek dat dat niet zo was.

Waar ik wel behoefte aan heb, al langere tijd, is om (weer) eens wat mensen te leren kennen in de holebi-wereld (niet in uitgaansgelegenheden, houd niet van uitgaan). Ik ben lesbisch en merk dat het nog moeilijk voor me is om mezelf te accepteren en mezelf te kunnen zijn zoals ik ben. Mijn allerlaatste vraag, sorry dat ik er nog 1 stel, gaat het me uiteindelijk lukken om mezelf te accepteren of blijft dit een gevecht met mezelf? Als je geen antwoord hebt is het ook niet erg, dan heb ik het in ieder geval gevraagd 

Zou er iemand voor mij ook een kaartlegging willen doen?
Het gaat over mijn beste vriendin, het gaat heel erg slecht met haar en heeft gesprekken met een psycholoog. Ze heeft een paar weken geleden een afscheidsbericht gestuurd en de vriendschap beëindigd (terwijl ik er veel voor haar ben geweest), heb tegen haar gezegd wat ik dacht en voelde en toen zei ze dat ze het contact toch niet wil verbreken (ik twijfel hieraan). Mijn vraag is: Blijft onze vriendschap of is het voorbij?