59
« Gepost op: januari 22, 2009, 05:11:23 pm »
Dat imiteren daar was ik mee bezig, maar kostte me ook enorm veel moeite. Ik bleef positief, ik bleef vriendelijk, legde uit hoe fijn het is om positief in het leven te staan, mijn ervaringen deelde ik met haar, zonder belerend te zijn. Maar ook dat kostte me dat zoveel energie dat ik liever afstand neem en dat voelt zij dan weer, want ze is ook erg gevoelig, een beetje te gevoelig, ze voelt dingen die er niet zijn, ze vult dingen in voor een ander die dan een eigen leven gaan leiden, zonder eerst bij de persoon na te gaan of dat wel zo kan zijn.
Ik kreeg nul respons, of een overdreven neppe positieve reactie.
Daarbij heeft ze psychologie gestudeert en denkt alles te weten over het menselijk brein en denkt zij eigenlijk dat zij het beter weet en dat vind ik zo jammer, af en toe voelt het alsof ik haar moeder ben en haar dingen leert en dat zij de eigenwijze puber is die overal tegenin gaat.
Het kan zo leuk zijn een moeder-dochter relatie, en af en toe gaat het
"goed", maar dan ineens veranderd het weer als een blad aan de boom en dat maakt me in de war en af en toe ook verknipt in mijn hoofd. Zoals vandaag kan ik alleen maar aan haar denken en voel ik me ook negatief.
Maar dan kijk ik weer naar mijn overvolle huisje, er spelen nu 6 kindjes hier, supergezellig en dan voel ik me ook weer goed, maar toch altijd heb ik mijn mams in mijn achterhoofd.
