30
« Gepost op: februari 27, 2009, 09:29:48 am »
Ja, je voelt zelf wel aan wanneer het tijd is om ze te helpen..
ik zal een voorbeeldje geven van mezelf..
Het dochtertje (2jaar), van de broer van mijn vriendje heeft heel veel gaves. ik wist dit al meer als een jaar lang.. maar vond nooit de tijd om het de ouders te vertellen.. want zoiets vertel je niet zomaar 1,2,3 op elk moment. Zijn vrouw zou bevallen op een zaterdag ging iedereen vanuit, maar haar dochtertje van 2 hield vol dat haar broertje op donderdag geboren zou worden.. maar hun geloofde dit niet.
Toen zijn vrouw pas geleden beviel van een jongetje op DONDERDAG, was ik in het ziekenhuis en had ik een gesprek met de overleden vader van haar.. die was toen ook in de kamer, ik moest een aantal dingen doorgeven aan hun. Die zelfde avond heb ik ze een e-mail gestuurd (want ik ben te verlegen om het ineens te zeggen), daarin had ik gezet wat ik voelde en wat ik door moest geven.. alles bleek te kloppen.. en ook hoe ik sommige zinnen had opgeschreven had had zei tegen haar dochtertje gezegt (net nadat hij stierf), niemand wist dit alleen hun 2. Die dag daarop had ik een foto-lezing gehouden voor hun dochtertje, ze waren me heel erg dankbaar! Ze kwamen me diezelfde dag nog persoonlijk opzoeken, en hebben meer als een uur gepraat.
ik had hier dus het juiste moment gevonden.. er zat wel meer als een jaar tijd tussen! Je krijgt zelf door wanneer het er tijd voor is.
Wat lpchip zegt klopt ook naar mijn ervaring.. ik herriner me nog voordat ik geboren werd. ik keek vanuit boven naar ons huis, en zag in 1flits mijn hele leven voor me.. toen zei ik: 'Ja, dit wil ik worden'.
strak blauwe lucht hier en boven de 30 graden 
had hem gister al gelezen op je hyves 