Armina, het spirituele forum
Nederlands => Levensvragen => Topic gestart door: B1986 op juni 06, 2019, 03:15:19 pm
-
Ik heb sinds vorige week een nieuwe baan gevonden als thuishulp. De derde werkdag kwam ik bij een mevrouw en het leek op een herhaling van wat ik eerder heb meegemaakt: die mevrouw bemoeide zich met hoe en wat ik allemaal deed, commandeerde, deed respectloos, kon niets goed doen in haar ogen en praatte (schreeuwde) tegen me op een toon alsof ik een misdadiger was. Ik heb bij deze persoon voor het eerst van me afgebeten en heb ook mijn werk gebeld en een melding gedaan hiervan en ze hebben me uitgeplant bij haar. Ik vond het nodig om (eindelijk) eens voor mezelf op te komen en durfde het deze keer ook.
Vorig jaar ben ik dus twee van type mensen tegen gekomen en ik weet dat ik echt nog wel vaker van deze types tegen zal komen, maar waarom werd ik nu alweer en zo snel geconfronteerd met weer zo'n vervelend persoon?
-
Hoi B1986,
Welkom bij het leven en de levenslessen.
We leren elke dag, en het is daarbij belangrijk dat we geen situaties hebben die ons uit balans brengen. Is dat wel het geval, dan zit hier vaak een les aan gekoppeld. Zo ook in jouw geval.
Het leren van levenslessen begint als eerst bij zelf-reflectie. Je ervaart iets dat je uit balans brengt en je vindt het vervelend, maar that's it. Vervolgens komt hetzelfde probleem opnieuw terug, en dan gaat het opvallen dat je uit balans geraakt wordt door deze ervaring. De zelf-reflectie zorgt ervoor dat je er nog beter over gaat nadenken en gaat kijken naar wat het met je doet en hoe je ervan kan leren.
Je krijgt herhaaldelijk dit soort situaties tot je geleerd hebt wat je moet doen om niet meer uit balans te raken. Uiteraard is weglopen een van de oplossingen, en als je je leven vergenoeg aanpast dat dit niet meer voorkomt, dan bereik je uiteindelijk wel dat je erdoor niet meer uit balans wordt gebracht. Maar de onderliggende oorzaak blijft daarmee bestaan, en in een volgend leven komt deze les opnieuw terug.
In plaats daarvan heb je nu van je af gebeten en dat is daadwerkelijk de juiste manier. Deze keer was het nog vervelend, maar een volgende keer zal je sneller in staat zijn om zo'n persoon te stoppen zodat je uiteindelijk leert hoe je zo'n persoon voorkomt om jou uit balans te brengen.
Nadat je dit bereikt hebt, zal de situatie nauwelijks nog voorkomen, en mocht het dan nog voorkomen, je hebt geleerd hoe je ermee om moet gaan dus het is niet meer zo'n probleem.
Waarom zo snel? Omdat je het aankan. Jouw gidsen begeleiden je en vonden het belangrijk dat je nu deze confrontatie nodig had.
Ik hoop dat je wat aan dit inzicht hebt.
Liefs,
LPChip
-
Heel erg bedankt voor dit inzicht :D. Vind het fijn en aardig dat je dit voor me hebt gedaan!
Heb nog even een vraag, heeft niets met dit topic te maken maar maak liever niet nog een apart topic aan. Ik vraag me het volgende af. Ik voel me schuldig tegenover iemand die veel voor mij heeft gedaan. Doordat ik op een bepaald moment in paniek was en angstig was heb ik dingen gezegd die ik op een andere manier had moeten zeggen, heb die persoon hierna nog maar een keer gezien. Ik wil eigenlijk via een kaartje oid mijn excuses aanbieden (voel me echt schuldig en het laat me niet los) en zeggen dat ik veel aan zijn hulp heb gehad (en meer maar de rest houd ik voor mezelf), maar hoe kan ik voor mezelf de beslissing nemen om dit uiteindelijk wel of niet te doen? Besef heel goed dat dit mijn eigen schuld is, maar het houd me nog steeds erg bezig en had dit zo niet gewild. Goede en lieve mensen moet je eigenlijk zuinig op zijn :). Het ging in die periode erg slecht met me en heb een tijdje geleden iemand gevonden waar ik (een ander soort) hulp van krijg en het gaat langzaamaan weer wat beter met soms wat terugvallen.
Hoe zou jij zo'n keuze maken, beslissing nemen?
-
Jij bent een vrouw en ik een man.
Dit klinkt gek, maar voor jou zit er een veel grotere emotionele lading aanvast dan dat voor mij het geval zou zijn. Een man in het algemeen zou deze gevoelens niet hebben omdat deze via een rationele beslissing het probleem aanpakt. Ik zou dan bij mezelf denken, ik heb een fout gemaakt, maar dat was toen. Ik ben veranderd, de situatie is anders dus ik heb een reden om het naast me neer te leggen. Heb ik de ander gekwetst, dan is een kaartje het minste wat ik kan doen.
Jij als vrouw hebt dan ook nog een emotionele lading. Om deze beter te verwerken kan het helpen om van je af te schrijven. Een kaartje om je excuses aan te bieden heeft dan ook therapeutische waarden.
Ga je de situatie vanaf de andere kant bekijken, dan ga je je afvragen of de ander daadwerkelijk last heeft gehad van wat je hebt gezegd en of deze op dat moment (of later) zou kunnen hebben begrepen dat jij jezelf niet was. De kans is aannemelijk dat deze persoon het wel doorhad en in zo'n geval is het kaartje niet noodzakelijk.
Als je het spiritueel gezien wil bekijken, dan zou ik de pendel pakken en mijn gidsen vragen of het kaartje noodzakelijk is en of het verstandig is dat ik deze stuur voor mijn eigen herstel.
Je gidsen zullen dan zeggen: Het kaartje is niet perse nodig, maar het zal jouzelf helpen. Als je de moeite ervoor wil nemen, dan schaadt het niet om dat kaartje te sturen.
Liefs,
LPChip
-
Heel erg bedankt voor je reactie/inzicht.
Heb nog een vraag, deze heeft weer met de nieuwe baan te maken. Een paar dagen geleden ben ik bij een echtpaar geweest, worden mijn eerste vaste cliënten, en deze mensen hebben een hondje en ik ben een hele grote dierenvriend. Dit hondje heeft toch wel een super goede indruk gemaakt, is heel erg lief. Ik ben nogal gestrest als ik (vooral) voor de eerste keer bij mensen thuis kom en kennismaak en de omgang met mensen loopt nogal stroef, ben wat terughoudend en voorzichtig.
Toen ik dit hondje aaide werd ik rustig en kreeg er een fijn, blij en warm gevoel van, ondanks dat ik dit hondje nog niet ken. Hij wilde onder het werk met mij spelen en voordat ik naar huis ging aaide ik hem nog eens en toen ging hij ontspannen op z'n rug liggen.
Ik kijk er erg naar uit om hem weer te zien haha ;D.
Wat zegt je gevoel hierover? Zou dit gestuurd zijn om mij te helpen?
-
Alles wat er in je leven gebeurd is gestuurd.
Maar het belangrijkste is dat het goed voelt. Je hebt mijn hulp hier niet bij nodig. Vertrouw op je gevoel. Deze geeft al aan dat het goed zit, dus vertrouw dat het ook zo is.
Liefs,
LPChip
-
Je hebt helemaal gelijk en dat ga ik ook doen.
-
Zoals je weet heb ik inmiddels een tijdje een nieuwe baan, waardoor ik veel (vooral oudere) mensen zie en spreek. Sommige een of een paar keer, anderen voor langere tijd.
Maar met dit werk werk ik alleen (bewust voor gekozen) en in mijn privéleven heb ik geen sociale contacten. Via het werk leer ik ook geen mensen kennen, want mijn collega's zie ik maar een paar keer per jaar. Dan is het maar even, oppervlakkig en werk gericht.
Vraag me af wanneer het 'tijd' is voor nieuwe sociale contacten en uiteindelijk vriendschappen? Wanneer komen ze op mijn pad, of hoe kan ik ervoor zorgen dat er mensen en de juiste (leuke) mensen op mijn pad komen?
Dan heb ik nog een vraag over een cliënt, ik werk daar een tijdje totdat een collega hersteld is van een gebroken been (open botbreuk).
Dit is een echtpaar, meneer trekt zich terug als ik er ben, geen idee waarom en mevrouw vind het gezellig om te kletsen. Ik heb het gevoel dat ik een klik met deze mevrouw heb, anders / meer dan met de andere cliënten (waar ik over het algemeen toch ook best goed mee overweg kan). Ze is heel aardig en heb het gevoel dat dit een persoon is die zichzelf is. Dus 'echt' en niet 'gemaakt'. En wij kunnen erg goed overleggen over wat en hoe er iets gedaan wordt in huis, samenwerken (ze werkt een beetje mee) en respecteren elkaar. Het lijkt net of deze persoon op een bepaalde manier dingen aanvoelt en alsof ik dingen van mezelf herken in haar. Haar karakter en manier van doen en denken.
Wat zegt je gevoel hierover?
Alvast bedankt voor je reactie! :)
-
Zoals je weet heb ik inmiddels een tijdje een nieuwe baan, waardoor ik veel (vooral oudere) mensen zie en spreek. Sommige een of een paar keer, anderen voor langere tijd.
Maar met dit werk werk ik alleen (bewust voor gekozen) en in mijn privéleven heb ik geen sociale contacten. Via het werk leer ik ook geen mensen kennen, want mijn collega's zie ik maar een paar keer per jaar. Dan is het maar even, oppervlakkig en werk gericht.
Vraag me af wanneer het 'tijd' is voor nieuwe sociale contacten en uiteindelijk vriendschappen? Wanneer komen ze op mijn pad, of hoe kan ik ervoor zorgen dat er mensen en de juiste (leuke) mensen op mijn pad komen?
Het is tijd wanneer jij ervoor open wil staan. Je hebt nu een situatie gecreëerd waarin deze contacten niet snel zullen komen. Dit heb je nodig gehad zodat je je kon focussen op het hier en nu. Je wil nu een stapje verder. Dat kan. Om sociale contacten op te doen zul je ook daadwerkelijk stappen moeten ondernemen. Deze kun je doen in je vrije tijd, maar daarvoor zul je dus ergens naartoe moeten gaan waar mensen zijn. Hoe socialer de plek, des te groter de kans dat je met mensen in contact komt. Een sport is sociaal, een teamsport des ter meer. Je snapt wel wat ik bedoel denk ik. Het zal niet vanzelf op je pad komen anders dan een enkele keer, en dan zijn die contacten gewoon te weinig om iets te laten groeien. Je zal echt ergens naartoe moeten gaan om deze contacten op te bouwen.
Dan heb ik nog een vraag over een cliënt, ik werk daar een tijdje totdat een collega hersteld is van een gebroken been (open botbreuk).
Dit is een echtpaar, meneer trekt zich terug als ik er ben, geen idee waarom en mevrouw vind het gezellig om te kletsen.
Niet iedereen is sociaal. Deze meneer trekt zich terug omdat hij simpel weg geen behoefte heeft aan contact en enigszins mensenschuw is. Van hem hoeft het niet zo. Daarom is hij ook bij haar. Om de balans in het leven te hebben.
Ik heb het gevoel dat ik een klik met deze mevrouw heb, anders / meer dan met de andere cliënten (waar ik over het algemeen toch ook best goed mee overweg kan). Ze is heel aardig en heb het gevoel dat dit een persoon is die zichzelf is. Dus 'echt' en niet 'gemaakt'. En wij kunnen erg goed overleggen over wat en hoe er iets gedaan wordt in huis, samenwerken (ze werkt een beetje mee) en respecteren elkaar. Het lijkt net of deze persoon op een bepaalde manier dingen aanvoelt en alsof ik dingen van mezelf herken in haar. Haar karakter en manier van doen en denken.
Wat zegt je gevoel hierover?
Alvast bedankt voor je reactie! :)
Dat komt omdat dat ook zo is. Deze mevrouw heeft veel eigenschappen die jij ook hebt, je herkent jezelf in haar, en zij in jou, en dat heeft een band gevormd.
Ik hoop dat je wat aan mijn antwoord hebt.
Liefs,
LPChip
-
Het is tijd wanneer jij ervoor open wil staan. Je hebt nu een situatie gecreëerd waarin deze contacten niet snel zullen komen. Dit heb je nodig gehad zodat je je kon focussen op het hier en nu. Je wil nu een stapje verder. Dat kan. Om sociale contacten op te doen zul je ook daadwerkelijk stappen moeten ondernemen. Deze kun je doen in je vrije tijd, maar daarvoor zul je dus ergens naartoe moeten gaan waar mensen zijn. Hoe socialer de plek, des te groter de kans dat je met mensen in contact komt. Een sport is sociaal, een teamsport des ter meer. Je snapt wel wat ik bedoel denk ik. Het zal niet vanzelf op je pad komen anders dan een enkele keer, en dan zijn die contacten gewoon te weinig om iets te laten groeien. Je zal echt ergens naartoe moeten gaan om deze contacten op te bouwen.
Dankjewel voor dit inzicht, ik weet ook wel dat mensen niet vanzelf op mijn pad komen, maar alles stapje voor stapje.
Dat komt omdat dat ook zo is. Deze mevrouw heeft veel eigenschappen die jij ook hebt, je herkent jezelf in haar, en zij in jou, en dat heeft een band gevormd.
Dit vind ik echt heel mooi en positief en mijn gevoel is weer goed :D
-
Deze mensen hebben om een andere hulp gevraagd en hoef er niet meer naar toe. Is dat omdat ze niet tevreden zijn over het werk wat ik verricht of heeft het andere reden (en welke)?
-
Twijfel je aan jezelf?
Waarom is het belangrijk om te weten waarom hun dit gevraagd hebben?
Liefs,
LPChip
-
Ik twijfel inderdaad aan mezelf en vraag me af wat de reden is. Ik had dit niet verwacht en niet aan zien komen.
Waarom het belangrijk voor me is om te weten is omdat ik hier onzeker van word en me de hele tijd maar afvraag waarom zij niets tegen mij heeft gezegd en dit zo heeft gedaan.
-
Als jij weet dat jij jouw werk goed gedaan hebt, dan is alles goed. Dat is het enige wat belangrijk voor je is. De rest niet. Als je moet veranderen, dan hoor je dat vanzelf wel.
Leg het naast je neer. Laat het je geen onnodige energie kosten. Dat is alleen maar verspilling.
Liefs,
LPChip
-
Ik heb mijn best gedaan, meer kan ik niet doen. Heb me er inmiddels bij neergelegd en het zal wel zo moeten zijn :)
-
Good girl! :)
Liefs,
LPChip
-
Hallo B1986,
Klinkt wel wat bijzonder om je zo aan te spreken, maar dan weet je dat ik jou iets wil zeggen.
Ik volg jouw vragen en ontwikkeling en de gesprekken op het forum. Graag wil ik tegen je zeggen dat ik trots op je ben en op je groei. Je staat open voor opmerkingen, probeert te leren en dat vind ik mooi om te zien.
Je bent open in wat je meemaakt en dat helpt ook andere mensen weer.
Liefs Ninkenike
-
Hoi Ninkenike,
Wat een mooie en lieve reactie! Heel erg bedankt :D
Groetjes B1986
-
Sinds een paar weten werk ik bij een mevrouw van 88 jaar oud en zij gaat lichamelijk erg hard achteruit, ze loopt erg moeilijk en langzaam, en kan bijna niet meer zelfstandig wonen, ze krijgt veel hulp van de thuiszorg. Er wordt gesproken over verzorgingshuis / bejaardenhuis, maar ze ziet er erg tegenop als ze daar naar toe moet.
Maar het gaat ook geestelijk erg slecht met haar en ik vind het moeilijk om hier mee om te gaan, want ik zou willen dat ze iets beter in haar vel zit en niet met de gedachten leeft van 'laat me maar gaan'.
Ik vind haar erg aardig :), maar dit is ook erg zielig en maak me zorgen om haar. Het raakt me gewoon ontzettend. Hoe kan ik dit proberen los te laten? En is het genoeg/goed om naar haar 'verhaal' te luisteren, dat ze even over haar situatie kan praten?
LPChip, alvast bedankt voor je reactie terug :).
-
Hoi B1986,
Ik herken je situatie. Soms zijn mensen zo dat ze niet geholpen willen worden of door angsten bepaalde keuzes maken. Zeker wanneer mensen ouder zijn raken ze vastgeroest in hun keuzes en willen ze gewoon niet meer veranderen.
Weet dat dit prima is. Ouderdom komt met gebreken zeggen ze, en een van deze gebreken is de wil, energie en moed om te veranderen. Accepteer dat er mensen zijn die niet meer willen of kunnen veranderen.
Weet dat een luisterend oor bieden altijd helpt, ook al lijkt het soms niet te helpen. Zeker de oudere generatie heeft geleerd om veel van zich af te praten. Ze zullen niet beseffen dat dit ruimte geeft, vooral ook omdat ze het genoeg doen en er dus niet heel veel ruimte te maken is.
Maar als het luisteren voor jou als een vervelende ervaring binnenkomt, dan kun je wellicht kijken wat je kan doen om de situatie minder onprettig te maken. Is het iets van jou of de ander?
Liefs,
LPChip
-
Inmiddels ben ik een tijdje verder en vind het fijn voor haar dat ze haar verhaal bij me kwijt kan en iemand heeft die naar haar luistert. Alleen is het en blijft het moeilijk voor me, want ik kom er steeds meer achter dat ze echt achteruit gaat en haar lichaam haar in de steek laat. Dat vind ze eng omdat ze niet weet wat er gebeurd en waar het vandaag komt. Kan ik me heel goed voorstellen.
Ik heb inmiddels melding gedaan bij mijn manager over haar situatie (ze ligt iedere dag veel te lang in bed) en hij gaat regelen dat zij eerder verzorgd wordt. Ben ook echt aan het vragen naar boven of ze hierbij willen helpen.
Misschien een hele stomme vraag, maar ik zou haar op willen vrolijken en een bloemetje willen brengen, er staat een lege vaas in de woonkamer, maar zou ik dat als thuishulp kunnen doen? Of gewoon niet nadenken maar doen? XD
-
Je hebt 2 keuzes.
1. Je weet het nu niet, dus doe wat je je ingeeft en zie maar wat eruit komt. Als het niet mag dan zeg je, oh, dat wist ik niet. Ik zal het niet weer doen.
2. Je gaat het navragen. Wellicht mag het en kun je het doen, maar misschien zeggen ze: doe maar niet, en dan hou je er een negatief gevoel aan over omdat je het echt graag wilt.
Liefs,
LPChip
-
Dankjewel voor dit in/overzicht, heeft me geholpen. Keuze 1 spreekt me het meeste aan en daar ga ik voor :).
-
:) Dat dacht ik al. :)
Graag gedaan. Met liefde. :)
Liefs,
LPChip
-
Het bloemetje is er (nog) niet van gekomen. Ik zie haar echt heel erg achteruit gaan en ik heb haar de laatste keer dat ik haar zag even laten merken dat ik met haar meeleef, meen ik ook echt, door haar even aan te raken. Ik denk ook dat ze het wel weet en voelt dat ik het een moeilijke situatie vind, want zoals ik al eerder zei is het niet makkelijk. We kennen elkaar niet zo goed en toch praat ze over haar gedachten en gevoelens.
Geen idee waar het vandaan komt, maar ik heb zo ontzettend het gevoel dat het niet lang meer gaat duren voordat ze gaat overlijden. Ben echt verdrietig en onrustig, alsof ik vandaag te horen heb gekregen dat ze is overleden :'(.
-
Waarschijnlijk is dat ook zo. Dat is een van de lastige dingen van het leven en van je werk.
Vervelender is dat het niet zal wennen.
Sterkte!
Liefs,
LPChip
-
Dankjewel.
-
Het heeft even geduurd maar ik heb mevrouw S. vandaag een bosje bloemen gegeven. In de kleuren die ik haar graag wilde geven, samen met een bloemist samengesteld.
Voor mijn gevoel is dit ook op het juiste moment en ik heb er een goed gevoel over. Dit is iets wat ik heel graag wilde geven aan haar :).
-
Goed gedaan. :)
Liefs,
LPChip
-
Vandaag heb ik van haar te horen gekregen dat ze deze week gaat verhuizen naar een verzorgingshuis en krijgt daar een eigen appartement. Komt ze op, een voor haar, goede plek terecht en zal ze er kunnen wennen?
-
Hoi B1986,
Lastige vraag. Ze komt op een goede plek terecht, maar het zal in haar ogen niet goed zijn. Niet omdat de plek wel of niet goed is, maar omdat haar houding te onbuigzaam is en ze gewoon niet wil dat dingen veranderen. Ze wil wat te zeuren hebben, zeg maar. Uiteindelijk zal ze wel wennen, maar meer omdat het toch niet anders kan. Ze legt zich neer bij de situatie.
Liefs,
LPChip
-
Dankjewel voor je antwoord.