Nederlands > Levensvragen

Elke keer gekwetst voelen

(1/2) > >>

Honesty:
Keer op keer wordt ik gekwetst door 1  en de zelfde persoon, ik voel me zo ongelukkig, probeer het naast me neer te leggen dat deze persoon ook niet uit mijn leven kan. Het raakt me telkens weer zo diep en elke keer wordt mijn muur hoger.
Hoe kan ik proberen me niet zo rot te voelen, of is dit gewoon blijvend tot deze persoon verdwenen is?
Praten met de persoon in kwestie lukt niet, ze ziet niet in dat ze iedereen in haar leven wegjaagd en dat ze van niks een groot probleem maakt. Nu probeert ze tussen mij en mijn partner in te komen en daar ligt bij mij de grens. Ik kan niet meer, ik ben op, mentaal redelijk uitgeput, het kost me zoveel energie, terwijl ik juist nu wil genieten van mijn gezin en mijn leven en daar is nu zoweinig van over, omdat ik me elke keer weer laat kwetsen.
Ik laat me kwetsen dat weet ik, maar wat dan?? Ik kan niet zomaar mijn moeder blocken in mijn leven, niet nu, niet nu ze ook nog eens lichamelijk ziek is.

Liefs Maris

WhiTeAnGeL:
Hej Lieve Maris,

Wat vervelend voor je zeg. Het is ook erg moeilijk zeker nu.
Ik weet natuurlijk niet hoe ze jou elke keer kwetst, maar misschien kan je jezelf er niet zo ver in mee laten gaan ook al is dat moeilijk.
Dat jezelf je eiigen grenzen aangeeft in jezelf toe maar ook naar buiten toe zodat je moeder je niet meer zo erg kan kwetsen. Misschien heb je daar wat aan?

Liefs aNNe

Honesty:
Hey lief vrouwtje van me  :D

Tja hoe ze me kwetst, heb je even? Ik kan er ondertussen wel een boek van vol schrijven. Ze heeft zelf een psychisch verleden, vaak opgenomen geweest, ik ken haar niet anders, ik vermoed en ik zie ook borderlinetrekjes bij haar, tis alles of niks, of ze vind je te gek, om je vervolgens weer de meest idiote persoon op aarde te vinden. Ze heeft ook eigenlijk geen vrienden, die heeft ze weggejaagd, omdat ze niet goed genoeg zijn. Met haar buren heeft ze ruzie, familie is altijd wel wat, doktoren heeft ze conflikten mee, aan iedereen heeft ze wat aan te merken, is ontzettend pessimistisch en negatief in gesteld, weinig vertrouwen in de mens.

Onze laatste knalpartij was gister aan de telefoon, ze vertelde dat Remco tijdens ziekenhuisbezoekjes niet meer mee naar bnnen mag, omdat hij verwarrend werkt voor haar, maar hij mag wel taxi spelen. Dit schoot mij in mijn verkeerde keelgat. Rem deed het "weinig to niks", maar mij des te meer, hoe kunnen we ooit dan normaal met elkaar omgaan als zij mij zo wegduwt door zo over hem te praten. En als het nou ergens over ging.....nee van niks een grote oorlog.

Ik ben echt een beetje radeloos en denk...mijn moeder is ziek, ze kan er niks aan doen, maar dit zijn dingen die mijn hele leven al spelen en ik wordt zelf ook wantrouwend en onzeker naar mensen toe, omdat ik dit zo van mijn moeder heb overgenomen.

Ik wil dit stoppen, maar hoe? Wat ik ook doe, ik doe het nooit goed. Soms denk ik weleens om voorlopig geen contact te zoeken, want er is altijd wel iets, of iemand die ze haat. Ik kan hier niet mee omgaan. Maar ja, mijn moeder heeft waarschijnlijk niet zo lang meer, maar ik heb mijn grenzen en die heb ik in ieder geval gister duidelijk aangegeven. Remco niet welkom, dan kom ik ook niet meer. Het deed me wel pijn, maar ik wil mijn leven fijn leven en niet in pijn.

Liefs Maris

p.s. Wat een leuk forum is dit, ik kom niet uitgelezen.

WhiTeAnGeL:
Maris, erg vervelend allemaal voor je.
Ook omdat je moeder ziek is maar ook nog zo eens reageert. Dan word het extra moeilijk om te bekijken wat je wil doen.
Ik hoop dat ze toch nog leuk met je kan zijn de aankomende tijd.
Ik weet ook niet wat je moet doen maris het is zo dubbel

Liefs aNNe

LPChip:
Ik heb hier wel wat ervaring mee, dus ik kan je misschien wel helpen.

Het is erg dubbel inderdaad. Aan de ene kant zou ik zeggen, scheld haar huid vol zodat ze doorheeft dat ze dit niet kan maken, maar aan de andere kant, spiritueel gezien helpt dat niet.

Ik heb zelf een soort gelijke situatie met een collega meegemaakt. Ze was ook niet echt vriendelijk naar iedereen toe, en haast niemand mocht haar. Degene met wie ze samenwerkte, die deden een beetje alsof hun neus bloedde. Het is mij gelukt om haar te veranderen, en sterker nog, we zijn goede vrienden geworden.

Wat ik eigenlijk deed was niets meer dan beleefd zijn, een beetje bescheiden en bovenal liefde uitstralen. Dit zorgde ervoor dat ze me wilde gaan immiteren (soort van) waardoor ze ook vriendelijker en toegankelijker werd. Tuurlijk, ze bleef haar trekjes wel houden, maar veel minder waardoor het normaal werd en ik me er niet meer door gekwetst voelde.

Hopelijk helpt dit ook voor jou.

En als je moeite hebt om liefde uit te stralen en beleefd te blijven, bedenk je dan dat ze er niks aan kan doen, en ga er gewoon boven staan. Heb geen last meer van haar.

Navigatie

[0] Berichtenindex

[#] Volgende pagina